Onderweg naar rust in China

Donderdag 17 juni 2010, China

Van de Mongoolse grens naar Litang

De laatste dagen/weken in Mongolie heb ik het erg druk gehad, en ik heb me totaal niet voor kunnen bereiden op China. In Mongolie had ik het zo naar mijn zin, en ik kijk echt al uit naar Nepal, waar ik op 11 juli de cursus over Boeddhistische geneeskunde ga beginnen. Voor mijn gevoel ‘moet’ ik dus even wat tijd overbruggen in China. Ik betrap mezelf er op dat ik eigenlijk even helemaal geen zin heb om te reizen, de toerist uit te hangen en in China te zijn. Moeten bedenken waar ik heen wil en zo, weer met mijn – op dit moment, door alle kado’s onwijs zware – rugzak te moeten zeulen...

OK, dit vereist een andere state of mind. Ik herkader dat ik in China ook gewoon op een plaats kan blijven, en dat ik het vast en zeker ook wel weer leuk zal vinden. Ik weet in ieder geval heel zeker dat ik na 2 maanden stad echt behoefte heb aan natuur. Daar wil ik dus zo snel mogelijk heen. Ik voel me onrustig, dus een mooi dorpje in the middle of nowhere, prima! Ik heb niet echt de behoefte om andere toeristen te ontmoeten. Ik besluit dat het de regio van Chengdu en Kunming gaat worden. Het zuidwesten van China, dicht tegen de grens van Tibet aan.

Omdat ik geen tijd heb gehad om te kijken hoe of wat, en ik ook geen Lonely Planet heb, is het een beetje lastig als ik 18 juni in Erlian aan kom. Tja, wat nu... Chengdu is aan de hele andere kant van China... Het is een beetje een omweg, maar ik besluit toch maar voor makkelijk te gaan, en ik neem dus de nachttrein naar Beijing. Ik moet nog de hele dag wachten, dus ik neem maar een kamer, waar ik nog een paar uurtjes slaap in kan halen. Ik heb nu toch een hele hoop geld bespaard. De internationale trein van Beijing direcht naar UB had me ruim 120 euro gekost. De terugweg met de lokale trein van UB naar de grens was – het duurste kaartje, softsleeper – 17 euro, en vanaf de grens naar Beijing was 16 euro...

In Beijing blijf ik 1 nacht, waarna ik weer een nachttrein neem, deze keer 30 uur naar Chengdu. Ik voel me nog steeds onrustig. Deels omdat ik ergens ben waar ik niet wil zijn, en deels omdat ik niet weet hoe ik waar moet komen... Het lijkt bijna of ik het relaxe reizen ben verleerd...

Na een korte nacht in Chengdu pak ik maandag 15 juni de bus naar Kangding. Dit is het begin van de Tibetan Highway. Eindelijk ga ik de mooie natuur in, en eindelijk begin ik me wat rustiger te voelen! Highway heeft in dit geval nix te maken met snelweg, maar met hoge weg. Al snel gaan we de bergen in, waar de weg steeds smaller en kronkeliger wordt. De natuur is schitterend. Zo veel verschillende kleuren groen en mooie bloemen in wit, roze, rood, paars, blauw. Ja, de kleuren zijn echt opvallend na het vrij kleurloze Mongolie. In de bus zitten nog 3 andere toeristen, maar ik heb geen behoefte om met ze te socializen. Ik geniet van het mooie uitzicht, en de 6 uur vliegen voorbij.

Kanding is nog best wel een grote plaats, in een dal, midden tussen de bergen. Mijn knieen laten het niet meer toe om bergwandelingen te maken, en het weer is ook niet zo goed, dus ik besluit om maar 1 nacht te blijven en de volgende ochtend de bus te pakken naar Litang. Van 2300 meter hoogte ga ik in 10 uur naar ruim 4000 meter hoogte! Deze rit is nog mooier dan de dag ervoor. Sneeuwtoppen, en ruige bergen. Strakblauwe lucht, donkere regenwolken en een fikse hagelbui. De Chineze grote steden veranderen in kleine Tibetaanse dorpjes. De huizen zijn echt mooi, en ik voel me nu echt weer op mijn plaats. In de bus zit 1 andere toerist, een meisje uit London, dat nogal behoefte heeft aan contact. Ach ja ze is wel aardig. En in de bus zit ze aan de andere kant.

Volgens een foldertje dat ik heb, is Litang ‘the highest town in the world’. Het ligt op een soort van hoogvlakte die me erg aan Mongolie doet denken! Voor Chinese begrippen is het een kleine stad, of een groot dorp, met allemaal Tibetaanse huizen. De busreis was adembenemend mooi, maar af en toe ook schrikbarend eng. De weg was zeer smal en vol met kuilen, hobbels en vaak met onverharde stukken. Met een bus off-road word ik regelmatig de lucht in geslingerd. De inhaalmanoeuvres doen je ook realiseren dat het leven best kostbaar is :) De man voor mij hangt kotsend uit het raam, en ik neem een 3-voudige dosis reispilletjes. De hobbels werken gigantisch op mijn blaas, dus ik drink amper wat. Als ik na 10 uur de bus uit stap voelt het alsof ik van een boot af stap. Ik voel me lichtelijk draaierig. Het is de combinatie van wagenziekte – ondanks de 3 pillen – tekort aan drinken, de hoogte, en vermoeidheid van al een week onderweg zijn...

Ondanks dat ik erg moe ben, slaap ik ‘s nachts slecht. Ik lig in een dorm met 3 anderen, een hond blijft maar janken en blaffen, en om 5 uur begint het al licht te worden... Ik ben nog steeds moe, en ik heb hoofdpijn als ik wakker word.

Vandaag maar even een rustig dagje :)

Na mijn ontbijt met het engelse meisje en een nederlandse jongen ga ik naar de tempel. Het is zo onderhand mijn traditie geworden om in elke plaats de monastery te bezoeken. Met de bergen op de achtergrond, loop ik langs de tibetaanse huizen, waar de mensen me allemaal vriendelijk groeten. De tempel ligt aan de rand van de stad. Helaas zijn er geen monniken aan het zingen, maar de tempel is van binnen erg mooi. Heel kleurrijk, en schitterende Boeddhistische schilderingen. Als ik een rondje heb gelopen, zie ik dat een groepje monniken bezig is aan een zandmandala. Van gekleurd zand maken ze samen een grote mandala – zeker een meter doorsnee. Ze stoppen een beetje zand in een soort van ijzeren puntige koker, en door er met een staafje op te tikken komt er zand uit de punt. Echt monnikenwerk! Het voelt erg rustgevend om naar het proces te kijken. En dan te bedenken dat ze, zodra de mandala af is, ze alles gewoon bij elkaar vegen... Het gaat om het werk, het proces, niet zozeer om het resultaat. Een mooi idee. Ik loop nog een rondje door de tempel, en ik vraag of ik naar boven mag. Een kleine novice (jongens worden pas op hun 18e monnik, daarvoor zijn ze novice) van een jaar of 10 leidt me rond, en laat me mooie gedeeltes van de tempel zien, die voor anderen verborgen blijven. Daarna ‘praat’ ik nog een tijd met een monnik. Hij spreekt geen engels, maar met handen en voeten komen we een eind :)

Na ruim 3 uur verlaat ik de tempel. Ik voel me weer helemaal zen :) Mijn hoofdpijn is verdwenen, en ik ben weer terug in het nu. Het voelt alsof ik ineens al mijn ‘zorgen’ heb losgelaten. Ja, tuurlijk, ik zie wel wat er gebeurt en waar ik terecht kom! Zo doe ik het toch altijd... :)

Vanmiddag heb ik eindelijk weer de rust, de tijd en een laptop om mijn blog bij te werken.

Ja, ik voel me weer goed! :)