Afscheid van Mongolie...
Door: Timea
Blijf op de hoogte en volg Timea
10 Juni 2010 | Mongolië, Ulaanbaatar
Woensdag 10 juni 2010
Afscheid van Mongolie...
Na 2 maanden is het einde in zicht. Mijn visum voor Mongolie verloopt, dus het wordt tijd om afscheid te nemen van alle geweldige mensen die ik hier heb leren kennen: de mensen (staff en gasten)van Khongor Guesthouse, de mensen van Stupa Cafe, mijn leerlingen en de andere mensen van Dolma Ling en Janjin, mijn vriendin Doko en haar lieve moeder, mijn net nieuwe maar toch al super goeie vriendin Heidi, en alle andere mensen in de winkeltjes en restaurantjes waar ik regelmatig kom...
Met Doko en Heidi heb ik nog een super gezellige laatste avond in UB, en mijn laatste lesdag hebben ze een afscheidsfeestje georganiseerd, met alle mensen bij elkaar, taart, fruit en sapjes. Alsof dat nog niet genoeg is word ik ook nog eens overspoeld met kadootjes: een mooie tas van een moeder en haar kinderen (3 van mijn meest gemotiveerde leerlingen!), een armbandje van een leerling, een cd van de manager van Janjin – hij was in de jaren 80 een bekende zanger in Mongolie, Boeddhistische boekenbeschermers van de naaigroep, en van de staff van Janjin chocola, traditionele postzegels, een sleutelhanger en een mooie broche. Woww wat lief allemaal!
Ja, ik vind het echt jammer dat ik hier weg ga...
Ik heb aan de directeur van FPMT Mongolia gevraagd of hij kan regelen dat ik voor een jaar terug kan komen. Een toeristenvisum is voor maximum 2 maanden, maar met een werkvisum zou ik een jaar kunnen blijven. Of in dit geval, terugkomen voor een jaar. Hij gaat er over denken, en kijken wat de mogelijkheden zijn. Het hangt namelijk af van het aantal locals dat in dienst is, het aantal werkvisums ze kunnen geven. Maar Roy had al wel ideeen over nieuwe groepen engelse les, in andere sociale en culturele centra, en ook in andere plaatsen. En hij wil ook totaal andere projecten starten, die wellicht begeleiding nodig hebben. Dus wie weet...
Op donderdag 10 juni ga ik met de nacht trein van Ulaanbaator naar Zamin Uud, aan de grens met China. Ik had expres de vroege trein genomen, zodat ik in de middag nog wat van het landschap zou kunnen zien, maar helaas, ik ben zo moe dat ik gelijk als een blok in slaap val haha.
Vrijdagochtend kom ik om 7 uur aan in de grensplaats. De grens gaat pas om half 9 open, dus het is nog even wachten, en er is al een behoorlijke rij. Gelukkig heb ik een vrij assertieve taxichauffeur, die zich lekker aso voor in de lange rij taxi’s wurmt. Tegen 10 uur ben ik in Erlian/Erdenet, in China.
Bye bye Mongolia, tijd voor nieuwe avonturen in china!
Ow, nog een paar antwoorden op Mongoolse vraagstukken:
‘Waarom noemen ze in Nederland, Belgie, Frankrijk en Duitsland iemand met Downsyndroom een mongooltje?’
Toen de europeanen jaren geleden via Rusland voor het eerst in Azie kwamen, waren het de Mongolen die ze als eerste tegen kwamen. Deze mensen zagen er zo raar en eng uit met hun grote hoofden en bolle wangen en kleine ogen. Dat moesten wel rare mensen zijn... Mongolen dus :)
‘Hoe komt het dat de mensen in Monoglie zo’n hekel hebben aan Chinezen, terwijl de Russen in het verleden ook veel Mongolen hebben vermoorden bijna alle tempels hebben verwoest?’
Onder het regime van de Chinezen hadden de mensen het slecht. De Russen zien ze toch als hun vrienden, hun bevrijders. De komst van de Russen betekende het einde van de Chineze macht.
Ik blijf dit toch een beetje raar vinden moet ik zeggen...
Afscheid van Mongolie...
Na 2 maanden is het einde in zicht. Mijn visum voor Mongolie verloopt, dus het wordt tijd om afscheid te nemen van alle geweldige mensen die ik hier heb leren kennen: de mensen (staff en gasten)van Khongor Guesthouse, de mensen van Stupa Cafe, mijn leerlingen en de andere mensen van Dolma Ling en Janjin, mijn vriendin Doko en haar lieve moeder, mijn net nieuwe maar toch al super goeie vriendin Heidi, en alle andere mensen in de winkeltjes en restaurantjes waar ik regelmatig kom...
Met Doko en Heidi heb ik nog een super gezellige laatste avond in UB, en mijn laatste lesdag hebben ze een afscheidsfeestje georganiseerd, met alle mensen bij elkaar, taart, fruit en sapjes. Alsof dat nog niet genoeg is word ik ook nog eens overspoeld met kadootjes: een mooie tas van een moeder en haar kinderen (3 van mijn meest gemotiveerde leerlingen!), een armbandje van een leerling, een cd van de manager van Janjin – hij was in de jaren 80 een bekende zanger in Mongolie, Boeddhistische boekenbeschermers van de naaigroep, en van de staff van Janjin chocola, traditionele postzegels, een sleutelhanger en een mooie broche. Woww wat lief allemaal!
Ja, ik vind het echt jammer dat ik hier weg ga...
Ik heb aan de directeur van FPMT Mongolia gevraagd of hij kan regelen dat ik voor een jaar terug kan komen. Een toeristenvisum is voor maximum 2 maanden, maar met een werkvisum zou ik een jaar kunnen blijven. Of in dit geval, terugkomen voor een jaar. Hij gaat er over denken, en kijken wat de mogelijkheden zijn. Het hangt namelijk af van het aantal locals dat in dienst is, het aantal werkvisums ze kunnen geven. Maar Roy had al wel ideeen over nieuwe groepen engelse les, in andere sociale en culturele centra, en ook in andere plaatsen. En hij wil ook totaal andere projecten starten, die wellicht begeleiding nodig hebben. Dus wie weet...
Op donderdag 10 juni ga ik met de nacht trein van Ulaanbaator naar Zamin Uud, aan de grens met China. Ik had expres de vroege trein genomen, zodat ik in de middag nog wat van het landschap zou kunnen zien, maar helaas, ik ben zo moe dat ik gelijk als een blok in slaap val haha.
Vrijdagochtend kom ik om 7 uur aan in de grensplaats. De grens gaat pas om half 9 open, dus het is nog even wachten, en er is al een behoorlijke rij. Gelukkig heb ik een vrij assertieve taxichauffeur, die zich lekker aso voor in de lange rij taxi’s wurmt. Tegen 10 uur ben ik in Erlian/Erdenet, in China.
Bye bye Mongolia, tijd voor nieuwe avonturen in china!
Ow, nog een paar antwoorden op Mongoolse vraagstukken:
‘Waarom noemen ze in Nederland, Belgie, Frankrijk en Duitsland iemand met Downsyndroom een mongooltje?’
Toen de europeanen jaren geleden via Rusland voor het eerst in Azie kwamen, waren het de Mongolen die ze als eerste tegen kwamen. Deze mensen zagen er zo raar en eng uit met hun grote hoofden en bolle wangen en kleine ogen. Dat moesten wel rare mensen zijn... Mongolen dus :)
‘Hoe komt het dat de mensen in Monoglie zo’n hekel hebben aan Chinezen, terwijl de Russen in het verleden ook veel Mongolen hebben vermoorden bijna alle tempels hebben verwoest?’
Onder het regime van de Chinezen hadden de mensen het slecht. De Russen zien ze toch als hun vrienden, hun bevrijders. De komst van de Russen betekende het einde van de Chineze macht.
Ik blijf dit toch een beetje raar vinden moet ik zeggen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
