Osho meditatie, verkiezingen en terug in Pokhara

Inmiddels is het al weer een tijdje geleden dat ik terug kwam van de trekking.
De laatste 2 dagen van de trekking waren mijn darmen al van slag, en als ik terug kom in Pokhara wordt het niet echt beter. Ik blijf dus in de buurt van mijn guesthouse, of ga hooguit naar een restaurant waarvan ik weet dat er een degelijke wc is :) Na een paar dagen ben ik zo ontzettend moe dat ik alleen maar slaap. In mijn guesthouse is een jongen uit Frankrijk, die ook ziek is, dus samen hangen we een beetje op het dakterras (als ik niet in bed lig of op de wc zit :) ).
Na een gesprek met Chiran, de eigenaar van de guesthouse, besluit ik om weer te beginnen met mijn ademhalingsoefeningen, die ik tijdens de chakra healing heb geleerd. Of het nou daar door komt weet ik niet, maar de volgende dag voel ik me weer helemaal fit! Mijn darmen zijn nog niet helemaal ok, maar ik voel me wel weer goed genoeg om iets te gaan doen.
Dus ik besluit om de volgende dag naar Kathmandu, Nagarjunn Hills te gaan, Tapoban, een Osho Meditation Centre.
De busreis is lang. Onderweg is de weg geblokkeerd, maar dat duurt gelukkig maar een half uur. Als we in Kathmandu aankomen zit het verkeer helemaal vast, en duurt het 2 uur om misschien 5 km te overbruggen. De taxi die mij dan naar Tapoban zou moeten brengen rijdt totaal de verkeerde kant op, dus als ik uiteindelijk na 10 uur aankom in Tapoban ben ik moe van de reis, het verkeer in Kathmandu en alle vieze uitlaatgassen.
Osho meditatie is totaal verschillend van de Vipassana meditatie die ik in Thailand had gedaan. Vipassana is alleen maar stil zitten en in complete stilte focussen op de ademhaling. Osho meditatie is meestal op muziek en met veel beweging/dans.
‘s Ochtends beginnen we met de ademhalingsoefeningen, yoga en de dynamic meditation die erg heftig is. Met de dynamic begin je met een ademhalingsoefening, daarna laat je al je opgekropte emoties gaan, wat betekent dat je mensen ziet gillen, huilen, slaan met kussens, schreeuwen, enz. Daarna met je handen in de lucht springen, complete stilte en eindigen met dans. Na het ontbijt is de chakra sound meditation en ‘s middags is de kundalini meditatie met shaken, dans en stilte. ‘s Avonds is de zogenaamde celebration, met vrolijke muziek en veel dansen. Beetje lastig om het zo uit te leggen, maar voor mij als nuchtere doemaargewoondandoejealgekgenoeg nederlander (en zo te zien ook voor de andere westerse toeristen) zag het er de eerste paar dagen best raar en heftig uit. Iedereen gaat compleet uit z’n dak, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Na de eerste dag kan ik al mijn gedachten uitschakelen en sta ik ook te schreeuwen en te springen tijdens de dynamic en dans ik heerlijk op de muziek. Best lekker om me eens geen zorgen te maken hoe het er uit ziet en wat andere mensen wel niet zullen denken! :)
Dat is de beste Osho les!

Na een week Osho ga ik naar Boudha, vlak bij Kathmandu om mijn chinese visum en vliegticket te regelen. Inmiddels heb ik besloten om niet naar India te gaan, ik hoor te veel verhalen over drukte en denk dat China toch beter gaat bevallen.
In Boudha staat een enorme stupa (Tempel) en er wonen heel veel tibetaanse monniken. Verder is het er redelijk rustig, vergeleken met het super drukke Thamel. Niet een slechte plek om een paar dagen te verblijven.
Aangezien ik nog niet weet wanneer ik precies naar China wil vliegen, en ik een beetje in de stress raak door de aankomende verkiezingen en feestdagen (morgen is het nepal nieuwjaar) waarbij alles gesloten is, besluit ik om eerst mijn nepalese visum te verlengen, zodat ik tot half mei kan blijven en meer tijd heb om alles te regelen.
Na 3,5 uur wachten bij de immigratiedienst is het geregeld en ontmoet ik Susanne, een duits meisje.
De volgende ochtend lees ik in de krant dat er op het plein waar ik de dag ervoor 3,5 uur heb rondgehangen een paar uur daarna een bom is ontploft. :S
Hmmm al het nieuws over Maoisten die mensen vermoorden en bommen die ontploffen en andere ongeregeldheden in verband met de verkiezingen waren tot daar aan toe, maar dit komt wel errug dicht bij…
Dus ik besluit dat ik lang genoeg in Kathmandu ben geweest en ik ga de volgende dag weer terug naar mijn favoriete plaats: Pokhara :)
China kan nog wel even wachten :)

In Pokhara voelt het alsof ik weer thuis kom. “Mijn” Peace Eye Guesthouse en Chiran heten me weer hartelijk welkom. Als ik ‘s avonds door lakeside loop vraagt iedereen waar ik was, en klets ik met al mijn Pokhara vrienden. Ja ja, mijn sociale leventje hier bevalt me prima :)
In Peace Eye ontmoet ik ook Bernd weer, die voor mijn trekking in de kamer naast mij zat. En na 2 dagen komt Susanne ook aan, wat het allemaal nog gezelliger maakt!
Bernd en ik gaan naar Begnas Tal, een ander meertje midden in de natuur, geen gebouwen, geen toeristen, geen mensen. Een super dag! We huren 2 dagen een kayak en zwemmen in het Pokhara meer. Verder hangen we op het dakterras, lezen, en ik doe dagelijks mijn ademhalingsoefeningen en af en toe wat yoga.
Ook komt Shiva nog langs, een jongen uit Nepal die ook in Tapoban was.

Twee dagen geleden waren de verkiezingen. Een belangrijke en historische gebeurtenis hier in Nepal. Alles is rustig verlopen, wellicht door alle voorzorgsmaatregelen die waren getroffen (geen alcohol, geen openbaar vervoer, geen toeristische activiteiten, geen verkeer – zodat de mensen veilig over straat naar de stemlokalen kunnen lopen -, de grens naar India gesloten, extra politie op straat, VN en ander internationale toezicht).
Op dit moment ziet het er naar uit dat de Maoisten gaan winnen. Dat zou betekenen dat Nepal een communistisch land gaat worden... En wat er dan gaat gebeuren???

Inmiddels ben ik al weer 4 maanden onderweg en ben ik al bijna 2 maanden in Nepal.
De tijd vliegt voorbij!
Ik heb al zo ontzettend veel leuke en interessante mensen ontmoet, en ik ben heel blij met het contact dat ik nog steeds heb met alle lieve mensen in Nederland. Echt fijn om af en toe ook over het gewone leventje te praten met mensen die ik langer ken dan een paar dagen :)

www.tapoban.com