Jomsom Trekking in Himalaya

Op vrijdag 14 maart gaat om 4 uur 's ochtends mijn wekker. Pffff wie verzint zoiets...
Om 5 uur stopt mijn taxi in het pikke donker (geen stroom) voor een dicht hek bij het vliegveld. Oke.... mijn vlucht gaat over anderhalf uur en ik sta ergens – volgens de chauffeur bij het vliegveld, wat ik dan maar moet aannemen – en in geen velden of wegen is er iemand te bekennen...
Na een half uur komt er een Nepalees vrouwtje aan, die wat tegen me aan loopt te praten. Geen flauw idee wat ze allemaal zegt... Tegen 6 uur komt er een bus toeristen en gaat de poort gelukkig open. Ik kan gelijk inchecken en ik moet nog even wachten in de hal. Dan word ik geroepen... Bagage check... Nee he... nou moet ik zeker m'n hele tas uit gaan pakken... Maar gelukkig zijn ze hier in Nepal niet zo moeilijk als op Schiphol :) Ik moet mijn tas open maken en de man voelt 1x en knikt dat het goed is en plakt een "bagage check" sticker op mijn tas. De fouillering 5 minuten later gaat op een zelfde soort manier (nee ik krijg geen sticker op mijn voorhoofd) en ik bedenk dat het maar goed is dat dit waarschijnlijk geen interessante aanvalsplek voor Bin Laden is… :)

Om 8 uur zit ik nog steeds te wachten op het vliegtuig dat om half 7 zou moeten zijn vertrokken. Ik vraag aan een familie uit Noorwegen waarom we niet weg kunnen, en ze zegt dat het regent in Jomsom. Verdorie… zo vroeg opgestaan en strax kan ik niet eens weg…
Ook de jongen die ik gister op het laatste moment in het internetcafe tegen kwam en die toevallig dezelfde vlucht naar Jomsom zou hebben, was nergens te bekennen op het vliegveld. Jammer, was gezellig geweest als we samen hadden kunnen lopen...
Om half 9 kunnen we eindelijk instappen in het mini vliegtuigje (raam – stoel – gangpad – stoel – raam, 20 stoelen). We vliegen over de bergen en het uitzicht is geweldig! Super mooie sneeuwtoppen! Oeiiii hier moet ik een week gaan lopen... waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen... Gelukkig duurt het heen en weer geslinger in de lucht maar een half uurtje want ik begin behoorlijk misselijk te worden.
Als we uitstappen in Jomsom (2720m) is het ijskoud en bewolkt. Het ziet er een beetje duister uit en ineens heb ik spijt dat ik zonder gids en drager naar Jomsom ben gevlogen... Op een jongen uit Japan, die de andere kant op gaat, en de noorse families na zijn er ook geen andere toeristen te bekennen.
Gelukkig zegt de groep uit Noorwegen dat ik gezellig met hun mee kan lopen!
We gaan langs de eerste checkposten, ik koop nog snel een paar yak handschoenen en dan gaan we van start! 4 uur naar Kagbeni, het eerste eindpunt van mijn trekking.
De bergen zijn geweldig! De lucht is ijskoud maar heerlijk fris. Geen auto's, alleen maar natuur. Onderweg komen we veel lokale mensen tegen. Ezels beladen met allerlei spullen, dragers met gemiddels zo'n 50 kilo aan spullen en fietsers en hardlopers die mee doen aan een of andere wedstrijd. De noorse families zijn erg gezellig, maar we stoppen elke x voor foto's en het tempo ligt dus erg laag.
Als we na anderhalf uur al stoppen voor een lunchbreak komen de pakken wasa knackebrod tevoorschijn (ja echt!). Ik besluit dat het tijd is om afscheid te nemen van de groep en in mijn eigen tempo door te gaan.
Op dat moment zie ik iemand aan komen lopen. Het is Hulle, de jongen uit Duitsland die ik vanmorgen op het vliegveld zou treffen! We verbazen ons dat we elkaar mis hebben kunnen lopen op het mega grote Pokhara (820m) vliegveld, maar we zijn blij dat we elkaar toch weer tegen zijn gekomen. Samen lopen we verder en al gauw zijn we in Kagbeni (2800m). Het is nog vroeg en we besluiten om door te lopen richting Muktinath. Dat is alleen maar berg op, en al gauw ben ik uitgeput... Na 6 uur te hebben gelopen – zo'n 20 km – komen we aan in Jarkot (3550m) , waar we overnachten. Het is ijskoud, en ik lig met al m'n kleren aan (inclusief handschoenen en yak fleece sokken) onder 2 dikke dekens in bed.
De volgende ochtend lopen we nog een uurtje berg op naar Muktinath (3760m) waar een tempel is. Het uitzicht is geweldig! De hemel is strak blauw en de zon is fel. Bij de tempel is een soort van eeuwig vuur dat uit de bergen komt, wat dit een zeer gewilde bedevaartsoort maakt voor tibetaanse en indiaase monniken.
Na een uitgebreide foto shoot en ontbijt lopen we terug naar Jomsom. Als we aan het eind van de dag daar aankomen ben ik kapot. Alles doet pijn en ik strompel van de kamer naar het eetgedeelte. Hulle is aardig, maar ik begin hem een beetje zat te worden. Ik ben zo moe dat ik om 8 uur al in m'n bed lig.

De 3e dag van de trek begint erg zwaar. Mijn benen voelen als lood en het voelt alsof ik totaal geen energie heb. Na een uur zijn we in Marpha (2670m) en ik neem afscheid van Hulle, die in een sneller tempo door wil gaan. Ik stop om te ontbijten en daarna voel ik me een stuk beter! Ik voel me ook lekkerder nu ik alleen ben, en vol nieuwe energie loop ik die dag weer 6 uur, naar Kalopani (2530m).
Onderweg kom ik steeds dezelfde mensen tegen. Iedereen heeft zijn eigen tempo van lopen en pauzeren, maar het geeft wel een soort van verbondenheid dat je allemaal dezelfde route loopt. De meesten zijn met gids en/of dragers, maar ik ben toch hartstikke blij dat ik alleen ben gekomen. Een gids is echt super overbodig, want de weg is heel duidelijk en ik kom genoeg mensen tegen voor gezelligheid :)
De volgende ochtend, dag 4, kom ik Ippei, de jongen uit Japan, met gids, weer tegen, en de rest van de dag lopen we samen. De weg naar Tatopani (1190m) is zwaar, allemaal losse stenen en veel dalen. Ook de omgeving is niet zo mooi meer. Net voor de regen komen we aan, en weer ben ik helemaal brak. Alles doet auwie en ik besluit om de volgende dag een rustdag te nemen en te relaxen in de hotspring :) Ik heb tenslotte de route in 4 dagen gedaan, terwijl er eigenlijk 6 voor staan...
Na mijn heerlijke rustdag die ik met Markus, een jongen uit Duitsland, heb doorgebracht, vertrek ik op dag 6 van Tatopani berg op richting Ghorepani (2860m). Fanatiekelingen doen dat in 1 dag, maar ik besluit dat om in 2 dagen te doen en dus halverwege in Shikha (1935m) te overnachten. Deze dag loop ik samen met een groep uit Duitsland (echt ongelooflijk hoeveel duitsers er hier zijn...), wat gelukkig erg motiverend is, deze zware klim omhoog. Al na 3 uur zijn we om 11 uur 's ochtends al in Shikha, waar we anderhalf uur stoppen om te lunchen. Het is nog zo vroeg en de groep moedigt me aan om met hun het hele stuk mee te lopen naar Ghorepani. Het klimmen wordt steeds zwaarder en mijn linker knie begint steeds meer pijn te doen. De gidsen van de groep zijn super aardig en ze zingen me de berg op. Ik krijg van een vrouw en een gids een stok om mee te lopen, wat het iets minder belastend voor de benen maakt. Het laatste stuk ploeter ik de berg op. Ik kan niet meer... Mijn knie doet zo veel pijn...
Uitgeput kom ik uiteindelijk toch aan in Ghorepani, na ruim 1600 meter te zijn geklommen...
De volgende dag neem ik weer een rustdag, dit x lichtelijk gedwongen, aangezien ik echt niet de berg af kan... Mijn plannen om nog 2 dagen via Ghandruk te gaan laat ik ook maar schieten...
Ik kom Hulle ook weer tegen, hij heeft ook last van zijn knie, waardoor hij zijn plannen heeft moeten wijzigen. We spreken af om de volgende dag te ontmoeten in Ulleri (1960m). Aangezien mijn knie nog veel pijn doet, en dalen echt geen pretje is, regel ik een pony om het stuk naar Ulleri niet te hoeven lopen. Klinkt relaxt, maar is het echt absoluut niet! Het is dood eng! De pony gaat steil naar beneden, terwijl we vlak langs diepe afgronden gaan. Ik word alle kanten op geschud en moet me stevig vasthouden om niet van mijn pony af te vliegen! De gids en een passant lopen mee, en lachen als ik gillend op dat beest hang... Echt niet grappig...
Na een uur kan ik enigszins een beetje om me heen kijken, en dan zie ik dat de natuur echt schitterend is. Ook 2 dagen geleden, tijdens de tocht omhoog had ik hier nix van gezien... Overal staan prachtige rode rododendrons, de trots van Nepal.
Na 3 uur ben ik blij dat we eindelijk in Ulleri (1960m) zijn en ik helemaal stijf van mijn pony af kan strompelen. Hulle zit op mij te wachten en na een lunch gaan we samen de 3280 (!!!) treden naar beneden naar Tikhedhungga (1540m). Dan is het voor mij die dag wel weer genoeg geweest. Ik blijf daar, en neem voor de zoveelste x afscheid van Hulle.
De volgende dag loop ik met een groep Japanners het laatste stuk terug naar Nayapul (1070m) waar we de bus terug nemen naar Pokhara. De Japanners zijn erg grappig. Vanzelfsprekend de fototoestellen, en ze dragen knalroze skikleren (van die knal roze, geel en groen wat 20 jaar geleden helemaal in was!). Helaas is mijn Japans niet zo goed, dus ik heb geen flauw idee wat ze allemaal tegen me zeggen, maar ik lach maar met ze mee. Onwijs veel respect, want ze zijn allemaal 50, 60 jaar oud en de oudste is 86!!!! En ik strompel nu al de berg af... :S
Onderweg zie ik ook nog een man met 1 been, die ook de trekking doet. Dat zijn de echte bikkels...

De trekking was echt super! De Himalaya's zijn schitterend, ook al heb ik nog maar een heel klein gedeelte gezien. Het lopen was zwaar maar zeer de moeite waard!
Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

Nu ben ik al weer 2 dagen terug in Pokhara. Even relaxen en nadenken over nieuwe plannen... Tibet gaat voorlopig helaas niet lukken, dus ik moet echt gaan bedenken waar ik na Nepal heen wil...
Iemand nog tips?


en voor de plaatjes:
http://timeavdhoek.spaces.live.com/