Avonturen in een ger kamp

Ger camp in Terelj


3 nachten in een ger met een baby koe als roommate en een spannend ritje op een paard

Vrijdag 23 april 2010

's Ochtends om 09.00u stap ik in de jeep. Samen met Roger en Furgyalmu gaan we 3 nachten in een ger camp in Terelj national parc verblijven. Ik heb erg veel zin om naar het platteland te gaan, weg van de bewoonde wereld, midden in de natuur. De anderhalf uur durende rit is mooi. Het uitzicht is weer super, de lucht strak blauw. We stappen uit boven op een berg, even pauze op deze heilige plek. Een berg stenen met gekleurde vlaggen, veel blauwe, om de lucht te eren. Volgens de traditie pak ik een steen, gooi 'm op de berg, loop 3x met de klok mee rond om de "ovoo" en doe een wens. Ik voel me echt gelukkig hier!

In het dal zie ik een toeristisch gebeuren. Allemaal huisjes en gers, speciaal gemaakt voor de touristen massa die hier in de zomer komt. Gelukkig is het nu helemaal verlaten. Hopelijk is ons plekje wat minder toeristisch... We rijden nog een stukje verder, en de bergen worden wat meer begroeid. Grote rotsformaties, en "dode", kale dennebomen. Her en der ligt er nog wat sneeuw, en de rivier is nog bevroren.

We komen aan bij ons kamp. Gelukkig is het geen toeristenattraktie - iets verderop wel. De mongolen houden er erg van om hun terrein af te zetten met hekken. Er zijn een aantal gers, en wat houten hutjes voor de dieren. Mijn franse vrienden slapen samen in een ger, en ik krijg, zoals gevraagd, een eigen ger. De familie bij wie we verblijven slaapt in het huisje achter mijn ger.

Een ger, of een yurt in het russisch, is een ronde tent. De ingang is altijd gericht op het zuiden, een makkelijk herkenningspunt ter orientatie :) Mijn ger heeft een uitbouw, een houten hutje voor de ingang. Wel handing om de koude wind een beetje buiten te houden! Binnen staan 3 bedden, een paar houten kasten, een tafeltje, wat krukjes en een houtkachel om de boel warm te houden, en om op te koken. Alles is mooi versierd met vrolijke schilderingen, en de muren zijn bekleed met een mooie warme fleurige bekleding. In het dak is een halve cirkel van doorzichtig plastic, zodat het daglicht naar binnen valt. Dat geeft erg veel ruimte binnen.

Als we zijn gesetteld, staat er al gelijk een lunch klaar: aardappels, wortels en uien en niet te vergeten: schapevlees. De ingredienten waaruit elke maaltijd bestaat. De eerste lunch is met rijst, diner met pasta, daarna hebben we nog een x met een ander soort pasta, met rijst in een soort soep, zonder rijst in een soort soep en we eten nog een x "buuz", gestoomd deeg met schaap. Knap dat ze zo veel verschillende variaties weten te maken, maar ondanks dat, heb ik voorlopig wel weer ff genoeg schaap gegeten...

Na de lunch vertrek ik voor een fikse wandeling. Eerst nog even op de thee bij oma, en dan loop ik naar een tempeltje, boven in de bergen. Ondertussen passeer ik wat verlaten ger kamps, en kuddes koeien en schapen. Verder is er niemand. Vanaf de tempel heb ik een prachtig uitzicht over het dal. De zon schijnt, en ik vind een plekje in de luwte waar ik heerlijk kan genieten van de oorverdovende stilte!

The sound of silence...

Op de terug weg loop ik langs turtle rock, een grote rots die er uit ziet als... een schildpad :) ik probeer de rivier over te steken, want ik heb geen zin om helemaal om te lopen. Er is nu weinig water, maar er ligt wel sneeuw. Wat ik van een afstand niet had gezien, is dat er tussen de struiken door toch behoorlijk wat water stroomt. Met een hoop hinkstapsprong van struik naar struik, lukt het me na de 2e poging toch om aan de overkant te komen. Gelukkig, want inmiddels heb ik al bijna 5 uur gelopen, en ben ik het een beetje zat. Het is ook best frisjes hahaha.

Aan het eind van de middag komen alle koeien, schapen, geiten en paarden terug naar het kamp. Overdag gaan ze de natuur in, maar 's nachts slapen ze in het kamp, waar ze ook te eten krijgen. Een hele volksverhuizing!

Na het avondeten ben ik best moe, en maak ik me klaar om te gaan slapen. Dan gaat de deur van mijn ger open en komt opa binnen met een kalfje! Dit 20 dagen jonge baby koetje is mijn roommate! Zooo schattig! Mijn leukste kamergenootje ever! Vanwege de kou laten ze hem binnen slapen. Hij krijgt een soort van matje waar hij op kan liggen, lekker warm naast de kachel. Hij loopt een beetje zenuwachtig heen en weer en oooeeeppssssss... tja... hij moet natuurlijk ook z'n blaas legen :)

Mijn gastfamilie is volgens mij erg bang dat ik het koud krijg, en ze komen om de beurt langs om een paar blokken hout in de kachel te gooien. Inmiddels is het zowat een sauna binnen! Pff rustig gaan liggen, en vooral niet bewegen :)

De eerste dag is voorbij gevlogen!

Ik val in slaap, en in de loop van de nacht wordt t steeds frisser. De kachel is uitgegaan, maar met mijn nieuwe fleece deken en de slaapzak die ik mee heb gekregen van het guesthouse heb ik het warm genoeg.

De volgende ochtend word ik wakker van mijn plassende roommate babykoe. Hoe vaak maak je dat nou mee?? :)


Zaterdag 24 april

Als ik wakker word brandt de haard al weer, en is het lekker warm binnen. Als ik naar buiten ga, zie ik tot mijn grote verbazing dat de wereld wit is geworden. Sneeuw!!! Wowwwww dat ziet er echt sprookjesachtig uit! Snel loop ik naar de wc, een houten hutje boven een gat in de grond, met een paar planken erboven. Ik poets m'n tanden en gooi een plens ijskoud water in m'n gezicht. Douche? Nee, dat kennen ze hier niet. Gelukkig blijf ik maar 3 nachten, en is het geen vies zweet weer :)

Na het ontbijt ga ik een rondje lopen. De meeste sneeuw is inmiddels al weg. Jammer. De wind is ijzig vandaag. Geen zon. Brrrrr... Ik ben flink verkouden, dus het is nu maar een korte wandeling.

Na de lunch gaan we paardrijden! Ik schijt echt peuken, en vraag me af waarom ik dit doe?! Mijn paard (pony) is niet zo groot gelukkig, ik denk dat ik op ongeveer 1,50m hoogte zit. Maar goed, best hoog op zo'n bewegend iets! Roger heeft blijkbaar een "goed" paard, en mag los lopen. Furgyalmu en ik zitten aan het lijntje bij onze gids :) Niet echt geruststellend dat onze paardjes blijkbaar niet te vertrouwen zijn...
Hobbel hobbel hobbel, daar gaan we dan... Ik vind het echt dood eng, en denk met bewondering aan al mijn paardrijdende vriendinnetjes. Petje af!

Ineens schiet ik met volle vaart naar beneden. Mijn paard is door z'n voorpoten gezakt, waardoor ik bijna val! Ik verrek zowat al m'n spieren, maar ik weet me gelukkig in het zadel te houden. Pfffieewww... Adem in... Adem uit... "En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet..." Het kost me al mijn concentratie om hobbel hobbel overeind te blijven. En dit moet zogenaamd "leuk" zijn?!

Ondertussen verrek ik ook van de kou. Mijn bovenlichaam is nog wel aardig warm van de adrenaline, maar mijn benen en voeten zijn zowat bevroren... Bij de tempel kunnen we gelukkig even af stappen. Roger en Furgyalmu lopen de berg op om de tempel te bezoeken, maar ik blijf beneden. Te koud, en te rillerig van het paard...

Als we weer terug gaan, begint de zon af en toe een beetje waterig tevoorschijn te komen. Dat is lekker. Mijn paard zakt nog steeds de hele tijd door z'n voorpoot, maar niet meer zo erg als de eerste x. Elke x als ik weer gil van de schrik, kijkt onze gids om en zie ik hem lachen.

We zijn al bijna terug, als ik bedenk dat het eigenlijk best mee valt. Mijn balans gaat nu wel goed, en met de zon is het best aardig. Ik begin al een beetje minder gespannen te worden - nee ontspannend is het nog lang niet voor mij - maar ik ben blij dat ik toch ben gegaan. Weer iets overwonnen!

Dan gaat alles ineens heeeel snel. Mijn paard zakt door z'n voorpoten en valt, ik schiet naar voren, mijn hoofd bevindt zich op een lager punt dan m'n kont, ik denk " mijn voet, mijn voet" en als ik me realiseer dat mijn voet gelukkig uit de beugel is geschoten, lig ik al op de grond en zie ik in een flits het enorme lichaam van mijn paard vlak naast me. Ik moet hier weg, denk ik, en rol 3x over de kop voordat ik op mijn voeten beland.
(grappig dat ik in noodsituaties dus wel matchend denk hihi)

Met mijn hart in mijn keel kijk ik naar een geschrokken Furgyalmu en een paar bange paarden. Iedereen vraagt of ik ok ben. Ik geloof het wel. Nog steeds helemaal van m'n padje van de schrik loop ik het laatste stukje terug naar het kamp. Ow nee, ik loop wel, ik ga echt niet meer op een paard zitten hahaha. Als we terug komen ben ik kapot. Ik heb geen pijn, maar de schrik heeft me al mijn energie gekost. Ik heb het ijskoud. Ik ga op bed liggen en val in slaap.

Als ik een paar uur later wakker word, heb ik wel pijn. Mijn spieren zijn stijf van de klap. Maar verder is alles ok. Het had allemaal veel erger gekund, als ik vast was blijven zitten in de beugel, of als ik aan de andere kant was gevallen, waar Furgyalmu pal naast me reed...

Ik heb geen honger, maar eet toch een beetje en krijg weer wat energie. Ik blijf binnen, en val al gauw weer in slaap. Ik ben nog steeds doodmoe van het paardenavontuur...


Zondag 25 april

De volgende morgen voel ik me een oud omaatje van 99 jaar. Ik ben nog steeds uitgeput, en alle spieren in mijn lichaam doen zeer. Ik blijf de hele dag binnen. Geen wandeling en zeker geen nieuw paardrij avontuur voor mij. 's Ochtends slaap ik nog veel, en 's middags studeer ik de taal, en speel ik met het kindje van de familie.

De familie bestaat uit maar liefst 5 generaties. De jongste is 2, moeder 21, oma 40, overgrootoma zal zo rond de 60 zijn, en dan is er nog de echte grijze oma, die echt oud is, 80, 90? En allemaal leven ze daar in het kamp.

Ze zijn allemaal even lief, en zorgen goed voor ons. Ze zijn bezorgd om mij, omdat ik ben gevallen, en allemaal komen ze langs om te kijken hoe het met me gaat, om even te kletsen, of om een blok hout op het vuur te gooien. Echt een super lieve familie!


Maandag 26 april

Vanmorgen word ik wakker en voel ik me al weer een stuk beter. Mijn spieren zijn nog steeds stijf, maar ik voel me al weer 40 jaar jonger :)

Na het ontbijt neem ik nog een paar foto's, en dan is het al weer tijd om terug te keren naar UB.

Een geweldige ervaring bij een mongoolse familie!